Vrijdag 17 juli: Portree en Ardmore Point
 

De dag begon vroeg (om 7 uur waren we al gedouched) en bewolkt. We besloten eerst naar Portree te rijden om te pinnen en boodschappen te doen. Daarna, als het weer goed zou blijven zouden we een wandeling maken.

Portree was leuk, een mooi klein plaatsje met een haventje.

We hebben gezien dat er bootexcursies zijn om walvissen en zeearenden te zien. Aangezien hondjes mee mogen willen we dat zeker gaan doen. Er werd ons alleen aangeraden een paar dagen te wachten omdat de zee nu wat onstuimig is, en dat is voor de hond niet zo prettig. Geweldig die hondvriendelijkheid van de Schotten!

Na een kleine lunch zijn we naar Trumpan Church gereden bij Ardmore Point. Dit is een ruïne van een kerkje waar de Macleod’s en de MacDonalds elkaar afgeslacht hebben. Ook kan je er goed parkeren.

We volgden een pad langs de zee richting Waternish head. Een leuke route met mooi beekjes en vergezichten. Het pad eindigt bij de resten van een huis en schapen. Hier vandaan is het je weg zoeken naar de vuurtoren.

Bij de vuurtoren hebben we een tijd gezeten. Er waren Jan van Genten aan het jagen, er zwom een zeehond en een heuse haai! Geweldig!

Het was trouwens prachtig zonnig weer. Na de vuurtoren was er helemaal geen pad meer, maar via de schapenpaadjes konden we onze weg vervolgen langs de kust om zo een rond te maken.

Na een tijd moesten we over een hek klimmen (brr..) en vanaf daar begon het toch wat lastig te worden. Er kwam meer heide en af en toe wat hoogveen. Lekker zompig. Langzaam maar zeker begon dit zelfs de overhand te krijgen en moesten we echt onze weg zoeken.

Na een paar uur (!!) ploeteren waren we nog niet eens op een derde van de route. De vermoeidheid begon toch wel toe te slaan. Even overwogen we om het schiereiland dwars over te steken en niet door te lopen naar de bewoonde wereld en de huizen.  Maar we bleven uiteindelijk toch de route volgen voor zover mogelijk. De wanhoop begon nu toch wel een beetje op te spelen. Wat een leuke en relatief makkelijk wandeling leek afgaande op de beschrijving begon een kleine ramp te worden. Hier waren we niet op bedacht.

Een geluk: het weer bleef prachtig. Sam hield zich trouwens geweldig, hij is duidelijk beter gebouwd voor dit landschap dan wij.

Uiteindelijk kwamen we toch bij wat oude schaapsweides waar we een grote kloof konden passeren en hierna zou het nog maar 500 meter zijn naar het asfalt en huizen. Op dit punt kwamen we er achter dat ik mijn Garmin GPS kwijt ben. We hebben nog iets terug gelopen en gezocht maar niets gevonden. Hij moet daar ergens in de buurt liggen, maar gelet op onze uitputting en het aantal kilometers dat we nog moeten is veel verder zoeken niet verantwoord.

Toen, eindelijk! Na 6,5 uur sinds het vertrek was er asfalt en huizen! Bij een huisje waar de deur open stond heb ik aangeklopt en gevraagd of ik de waterflessen mocht vullen. We waren onderhand haast uitgedroogd. De vriendelijke oude man verklaarde ons voor gek, en als we geweten hadden hoe heftig het zou zijn waren we bij de vuurtoren gewoon dezelfde weg terug gegaan. En we waren er nog niet! Het was nog 1,5 uur lopen (we gingen niet meer zo heel snel) naar de auto.

Na 9 uur ploeteren (en een groot deel balen) konden we eindelijk in Dunvegan Fish en Chips halen.  Sammetje vond het verder allemaal wel best, de stoere hond! Hij hield ons onderweg ook goed bij elkaar en heeft blijkbaar een super conditie.

Met zeer moeie benen, pijnlijke knieen en ik een pijnlijke hiel hebben we gedouched en een biertje gedronken om daarnaa te gaan slapen..

We moeten maar aangifte gaan doen van de Garmin en hopen dat we er nog iets voor terug krijgen bij de verzekering. Ik ga me nu maar storten op het oefenen met kompas en kaart…

 
index volgende dag