Raindeer herd en Cairn gorm
Woensdag 11 juni
Ik merk dat ik het bijhouden van het verslag een beetje verzaak tegenwoordig, foei! Ik schrijf dit een paar daagjes later.. Gelukkig houden we ook Polarsteps bij, dus ik kan terug kijken om te zien wat we ook alweer allemaal gedaan hebben.
Vandaag was het dus rendieren-dag! We hadden de Hill trip van 11.00 geboekt. Iets na 10.00 hebben we ons gemeld bij het reindeer centre en kregen we de instructies om naar een verderop gelegen parkeerplaats te rijden en daar op de herders te wachten. Daar aangekomen was er nog alle plek en we zetten Jolly netjes neer. Het is nog even 45 minuten wachten, we zijn erg op tijd. Langzaamaan druppelen mede-trippers de parkeerplaats op, en wanneer de herders aankomen gereden staat er een flinke groep te wachten. We krijgen van Ruth en Beni korte instructies voor we gaan lopen. Het is ongeveer een half uurtje naar de zomer paddock waar op dit moment de heren van de kudde ons opwachten.
De heren vinden dit geweldig: 2x per dag, op vaste tijden, komen er een heleboel mensen hun lekkers te eten geven! Ze zijn in deze tijd van het jaar super druk met het laten groeien (‘from scratch’) van hun gewei, dus alle energie die ze kunnen besparen is mooi meegenomen. De vrouwtjes zijn nu hoog in de bergen te vinden (of eigenlijk: níet te vinden). Die hebben net gekalverd en trekken dan weg om hun jongen te beschermen. De kudde telt totaal zo’n 150 dieren, een aantal wat ze in balans proberen te houden door de geboortes te beperken. Ze castreren mannetjes en doen aan match-making om de genetische variatie op orde te houden. Het gebied waar de kudde zich kan begeven kan dit aantal goed aan. Meer dieren zou te veel schade aan de habitat opleveren.
De rendier is van oorsprong een inheemse soort, maar door het veranderen van het klimaat na de ijstijd, en daarna door overbejaging, zijn ze zo’n 2000 jaar geleden uitgestorven. In de jaren 50 is een Sami uit Zweden, met zijn Amerikaanse vrouw, die wetenschapper was, naar de Cairngorms gegaan om de rendier te her-introduceren. En dus met groot succes.
Wat zo leuk is: er waren zo’n 50 mannetjes rendieren aanwezig, en die lopen dus lekker tussen alle mensen door. Heel relaxt. Het is niet de bedoeling dat je ze aait, dat vinden ze niet fijn (het zijn immers Noordelijke dieren he, die houden liever wat afstand 😉 ) maar ze zijn absoluut niet schuw verder. En voeren mag wel! Iedereen kreeg een flinke hand extra lekker voer, wat de dieren maar al te graag kwamen opeten.
Na wat meer informatie en de gelegenheid tot vragen stellen, was het aan een ieder om zelf te bepalen wanneer men weer terug ging. Heel relaxt en vrij dus. We hebben nog even het een en ander geleerd over het gedrag wat nu anders was dan anders, omdat het best warm was (18graden). Ze waren wat drukkig en enthousiast huppelend, en daarna gingen ze allemaal voor het hek liggen (wachten tot de 2e trip zou komen), beiden gedragingen die blijkbaar door de warmte kwamen.
We lopen langzaamaan maar eens terug. Het is een prachtig stukje door een kloofje met rivier.
We besluiten daarna de berg verder op te rijden.
We besluiten de fournicular naar boven te nemen (knieën deden te veel pijn om 3km naar boven te klimmen) en dan kom je op Ptarmigan station uit waar een restaurantje is en uitzichtsplatforms. Je bent nog niet niet helemaal op de top van Cairn gorm, het is nog 200m naar het puntje. Maar wanneer je de trein naar boven neemt, mag je het restaurant met terrassen niet af. Dit omdat er zo veel mensen jaarlijks naar boven gaan en de natuur kwetsbaar is. Loop je naar boven echter, dan mag je wel overal heen (is toch een ander slag mens doorgaans die dat doet, en minder in aantal).
Na een lekkere snack en het genieten van de uitzichten, pakken we het treintje weer terug.
Dat voelt een beetje als een hele slome achtbaan, super grappig. In de trein loopt trouwens een geluidsbandje met informatie over wat je ziet. Verschillende verhalen op de heen, en terugweg. Leuk gedaan.
Vanaf hier rijden we nu toch echt weg van de Cairngorms. We hebben een camping ten zuiden van Newtonmore, vlak aan de A9 en vlak bij het middelpunt van Schotland. Toch grappig. We staan daar op het tentveld, heerlijk in de zon en maken er een luie avond van.
