30-7-2010

Het is deze ochtend niet zo mooi stralend als die er voor, helaas, maar het leek ons een goede dag voor een stevige wandeling. Eerst natuurlijk lekker rustig ontbijten en schrijven en zo.

Rond 11 uur vertrekken we naar Cap de la Hague. Het meest noordwestelijke puntje van Normandië. De weg er heen is al erg mooi, hoe meer naar het noorden we komen, hoe ruiger het wordt.
De wandeling begint in Auderville, een klein dorpje op een heuvel aan de kust. Vanuit het dorp lopen we tussen Iers aandoende stenen muurtjes naar de sémaphore de la Hague.
Hier is ook een bunker uit WOII waar we op klimmen en van het uitzicht kunnen genieten.
Vanaf hier pakken we het Sentiers des Douaniers op, een langeafstandsroute langs de kust waar vroeger de douane langs patrouilleerde om smokkelaars te pakken. De Sentier loopt over grote afstand langs de kust van Normandie en Bretagne.
We lopen over een grindbank richting Goury. Dit ‘plaatsje’ bestaat eigenlijk uit niet meer dan een paar huizen, 1 restaurantje en een groot gebouw voor de reddingsboten. Ook is er een piepklein haventje. We drinken even wat op het terras en lopen dan verder naar La Roche tussen stenen muurtjes.
Nu begint de weg iets te stijgen en La Roche ligt al wat hoger tegen rotsen aan gebouwd. De Sentier loopt dwars door het plaatsje en verlaat de verharde weg.
Het wordt steeds smaller en we komen steeds hoger tot we halverwege een klif langs de zee uitkomen. We lopen tussen de varens en over rotsen langs de Baie de Saray en de Rocher du Calenfrier. Hier en daar is het stevig klimmen en weer dalen over de rotsen. Sam vindt het prachtig! Hij drentelt mooi voor ons uit en geniet hier en daar van het uitzicht!
Bij de Baie d’Écalgrain komen we een asfaltweg tegen die ons omhoog de klif op leidt, weer richting La Roche. De weg loopt meer door het binnenland en we slaan een fietspad/karrespoor in om binnendoor La Roche te bereiken. Het is een mooie route.
Vanaf La Roche is het nog maar een kilometer naar Auderville, maar wel behoorlijk omhoog. Bezweet van al het geklim en geklauter stappen we weer in de auto. We hebben er al met al een goede 3 uur over gedaan.
We merkten goed dat Sam een zeer eigen voorkeur heeft qua uitjes: het klifpad vond hij geweldig, maar de stukken over asfalt vond hij maar saai. Hier sjokt hij maar een beetje achter je aan. Nee, geef hem maar rotsen en klimpartijen!
Bij de tent hebben we flink uitgerust en lekkere hapjes gegeten. Van echt koken kwam het niet meer maar brood met kaas is ook erg lekker!
Na een spelletje zijn we op tijd naar bed gegaan. Helaas vond een mol het nodig onder onze tent door te graven, en Sam vond het nodig hier iets van te ‘zeggen’. Dus helemaal door slapen is niet gelukt..
 
naar index